ظهور فرقه های دروغین با نام امام زمان عج امر تازه ای نیست و در صدر اسلام ردپای این فرقه ها را مشاهده می کنیم.
جریانی که سال های اخیر ظهور کرده و تبلیغات فراوانی نیز داشته است ٬ جریان مدعی یمانی است.
در رد این جریان کتاب هایی تالیف شده است که بیشتر به زبان عربی بوده است.
از جمله ان کتب٬ کتاب «الشهب الاحمدیة فی الرد علی مدعی المهدویة» نوشته «شیخ احمد سلمان» را می توان نام برد.
قسمت هایی از این کتاب ترجمه و خلاصه نویسی شد و در شبکه های اجتماعی پخش٬ متاسفانه تمام پیام ها رو از دست دادم و با کمک بعضی دوستان دو یا سه پیام رو تونستم دوباره به دست بیارم که باز بودنشان خالی از لطف نیست.
نکته: به محض یافتن کامل پیام ها ان ها را در این انجمن قرار می دهم.

#⃣ادعای اینکه او اول مهدیین است#⃣

احمد اسماعیل و پیروان او برای اینکه اثبات کنند که او اول مهدیین و امام سیزدهم است به روایت ذیل تمسک می کنند:

اخبر جماعة عن ابی عبدالله الحسین بن علی بن سفیان البزوفری عن علی بن سنان الموصلی العدل عن علی بن الحسین عن احمد بن الخلیل عن جعفر بن محمد المصری عن عمه الحسن بن علی عن ابیه عن ابی عبدالله بن محمد عن ابیه الباقر عن ابیه ذی الثفنات سید العابدین عن ابیه الحسین الزکی الشهید عن ابیه امیرالمومنین علیه السلام قال: قال رسول الله صلی الله علیه و آله فی اللیلة التی کانت فیها وفاته لعلی علیه السلام یا اباالحسن احضر صحیفة و دواة فءملأ رسول الله وصیته حتی انتهی الی هذا الموضع فقال یاعلی انه سیکون بعدی اثنا عشر اماما و من بعدهم اثنا عشر مهدیا فانت یا علی اول الاثنی عشر اماما ... فاذا حضرتک الوفاة فسلمها الی ابنی الحسن الوصول ... فاذا احضرته الوفاة فلیسلمها الی ابنه الحسن الفاضل فاذا حضرته الوفاة فلیسلمها الی ابنه محمد المستحفظ من آل محمد فذلک اثنا عشر اماما ثم یکون من بعده اثنا عشر مهدیا فاذا حضرته الوفاة فلیسلمها الی ابنه اول المقربین له ثلاثه اسامی اسم کاسمی و اسم ابی و هو عبدالله و احمد و الاسم الثالث المهدی اول المومنین.(الغیبة للطوسی/ص ۱۵۰)

دلیل اصرار بر این روایت آن است که اسم احمد به عنوان اول المهدیین در آن به کار برده شده است و اصرار تا بدانجا ادامه دارد که علم رجال توسط این جماعت مورد اتکار قرار گرفت.

اما بر هیچکس پوشیده نیست که اگر حساب و کتاب را به عقل و عقلا واگذار کنیم چنین حکم می کنند که اگر شخص مجهولی خبری برای آن ها آورد٬ به آن‌اطمینان نکنند مگر آنکه قرینه ای در آن خبر وجود داشته باشد‌.

بنابر انچه گفته شد به بررسی سند روایت فوق می پردازیم و بعد از آن محتوا و دلالت آن را مورد مناقشه قرار می دهیم.

✴سند روایت

سند روایت فوق بعضی از افراد ناشناس و مجهول را در بر دارد:

1⃣علی بن سنان موصلی العدل؛ این شخص ناشناس است و غیر از اسم او هیچ نشانه ی دیگری از او در کتب رجالی دیده نمی شود و هیچ ستایش یا نکوهشی در مورد او ذکر نشده است.

ناگفته نماند که  صفت عدل نمی تواند  دلیل بر مورد اطمینان بودن او باشد چرا که در آن چند احتمال وجود دارد

الف) احتمال دارد که عدل«به فتح عین» نباشد بلکه عدل « به کسر عین» و به معنای مساوی باشد.

ب) احتمال دارد که لقب او یا لقب یکی از اجداد او باشد و نه صفت او.

ج) احتمال دارد که او مذهب و مکتب دیگری غیر از تشیع دوازده امامی را اختیار کرده باشد و در بین هم کیشان خود موصوف به چنین صفتی باشد.

همچین این نکته را باید مد نظر داشت که در بعضی کتب رجالی اسم او چنین نوشته شده است« علی بن سنان الموصلی المعدل»(مستدرکات علم رجال حدیث ج ۵ ص۳۸۳)

2⃣علی بن الحسین: این شخص نیز مجهول است.

🚩تذکر: مقصود از این راوی پدر شیخ صدوق نمی باشد به چند دلیل:

الف) بزوفری که در سند روایت ذکر شده است هم عصر پدر شیخ صدوق است و معقول نیست که با چند واسطه از ایشان روایتی نقل کند.

ب)شیخ طوسی در کتاب الفهرست تصریح کرده است که تمام کتب پدر شیخ صدوق با دو واسطه به ایشان می رسد:«اخبرنا بجمیع کتبه و روایاته الشیخ المفید و الحسین بن عبیدالله عن ابی جعفر بن بابویه(شیخ صدوق) عن ابیه»(الفهرست ص ۱۵۷)

و این در حالی است که شیخ طوسی با سه واسطه(جماعتی٬بزوفری و موصلی) این روایت را ذکر کردند.

ج) پدر شیخ صدوق کتاب «الامامة و التبصرة» و شیخ صدوق کتاب«کمال الدین» را در باره ی اثبات اینکه ائمه ۱۲ نفر می باشند نگاشته اند و این روایت در آن دو کتاب ذکر نشده است.

3⃣احمد بن محمد بن الخلیل؛ او همانند دو نفر قبلی است.

4⃣جعفر بن محمد المصری؛حال سابقین را دارد.

نکته ای که باید به آن اشاره داشت آن است که اهل سنت این شخص را رافضی دانسته اندو ضعیف شمرده اند.

آنچه که باید به آن توجه کرد این است که تضعیف اهل سنت دلیل بر وثاقت این شخص نمی باشد چرا که عنوان رافضی اعم از شیعه اثنی عشری است و شامل دیگر فرقه های شیعه می باشد همچنان که شامل اهل سنتی که امام علی علیه السلام‌ را بر سه خلیفه قبلی برتری می دهد مانند نسایی می شود.

5⃣حسن بن علی: این راوی نیز مشخص نیست که چه کسی می باشد.

6⃣ علی بن بیان بن سیابة: این شخص نیز همچون دیگران.

⚠نکته ی دیگری باید به آن اضافه کرد آن است که شیخ حر عاملی در کتاب«الایقاظ من الهجعة بالبرهان علی الرجعة» این روایت را عامی(سنی) می دانند و آن را در معنی مهدی های ۱۲ گانه حجت نمی دانند چرا که مخالف با روایات شیعه در مورد ائمه دوازده گانه است.

از طرفی این روایات با روایات متواتر دیگری که محتوایی مخالف با محتوای روایت فوق دارند قابل تعارض نمی باشد و از حجیت و اعتبار ساقط است.(الایقاظ من الهجعة بالبرهان علی الرجعة باب ۱۱ فی انه هل من بعد دولة المهدی علیه السلام دولة ام لا؟ ص ۳۹۳و ۴۰۱و۴۰۲)
(متاسفانه اشکالات ۷و ۸ جزو پیام های حذف شده هستند)

9⃣صحیح بودن روایت فقط از طریق ثقه بودن راوی اثبات نمی شود بلکه با وجود قرائنی که در متن روایت است یا روایت دیگر آن‌را بیان می کند٬ می توان صحت روایتی را به دست آورد که در مورد روایت فوق الذکر چند قرینه وجود دارد.

💠قرینه اول خبر مذکور تاریخ وفات علی بن محمد سمری را در بردارد که دال بر کرامت و معجزه ای می باشد که از امام معصوم علیه السلام صادر شده است و از طرفی تنها این روای نبود که شاهد ماجراست بلکه مردم نیز شاهد چنین اتفاقی بودند و مطمئنا چنین خبری بر شیخ صدوق که در زمان حیات جناب سمری بودند پوشیده نمی ماند.

💠قرینه ی دوم

این خبر بین شیعیان مشهور است که از علمای متقدم جناب شیخ صدوق آن را در کتاب کمال الدین و تمام النعمة و شیخ طوسی در الغیبة و شیخ طبرسی در الاحتجاج ذکر کردند.

💠قرینه ی سوم

روایت مذکور با مضمون اخبار و روایات دیگر سازگار است٬ از ان جمله:

✳روایات متواتری که وقوع دو غیبت را برای حضرت مهدی عج اثبات می کنند.

✳روایات متواتری که در آن ها عدم وصیت و تعیین نائب بعد از جناب علی بن محمد سمری در آن ها بیان شده است.

روی الطوسی صحیحا عن الصفوانی انه قال: اوصی الشیخ ابوالقاسم بن روح الی ابی الحسن علی بن محمد السمری فقام بما کان الی ابی القاسم٬ فلما حضرته الوفاة حضرت الشیعة عنده و سألته عن الموکل بعده و لمن یقوم مقامه فلم یظهر شیئا من ذلک و ذکر انه لم یؤمر بأن یوصی الی احد بعده فی هذا الشأن.(الاحتجاج ج۱ ص۴)

✳روایاتی که تأکید می کند که سفیانی و صیحه ی آسمانی نشانه های ظهور اند.(الکافی ج۸ ص ۲۶۴ و ۲۷۴)

💠قرینه چهارم

شیعیان در طول زمان های متمادی به این توقیع عمل کردند و وجود نواب خاص در زمان غیبت کبری را نفی می کردند و می کنند.

🔟قرائنی که ناظم العقیلی(سخنگوی احمدالحسن) در مورد روایت وصیت ذکر کرده است بر این روایت نیز منطبق است چرا که این روایت موافق قرآن است که می فرماید:« قل هاتو برهانکم ان کنتم صادقین»(بقره/۱۱۱) و در کتب معتبر ذکر شده است و معارض ندارد و احتمال تقیه در مورد آن منتفی است و علمای بزرگ به آن عمل کردند و مخالف با نظر اهل سنت می باشد.

1⃣1⃣ظهور این روایت آشکار است و عجیب است که مدعی امامت و عصمت این روایت را فهم نمی کند و آن را در عداد متشابهات می داند.

2⃣1⃣با فرض قبول متشابه بودن این روایت٬ باید گفت که متشابه بودن آن باعث نمی شود که از اعتبار ساقط شود چرا که قرآن کریم دارای آیات متشابه است(آل عمران/۷) و این آیات از حجیت ساقط نمی شوند و باید با مراجعه به محکمات آن ها را تفسیر کرد.

3⃣1⃣بر فرض که مقصود از «مشاهده» در روایت فوق همان معنای دیدن با چشم است٬ در این صورت همانگونه که مدعی مشاهده دروغگو است به طریق اولی مدعی سفارت کذاب می باشد چرا که وقتی که مدعی مشاهده محکوم به دروغگویی شد مطمئنا مدعی چیزی بزرگتر از مشاهده(یعنی سفارت) دروغگو است.

علاوه بر این قرائنی وجود دارد که نمی توان مقصود از مشاهده را دیدن با چشم معنا کرد:

💠قرینه ی اول

کلام امام عج بر محور سفارت و وقایت بعد علی بن محمد سمری است و این که بعد از او نائب خاصی وجود ندارد  چرا که غیبت کبری رخ خواهد داد

💠قرینه ی دوم

انگیزه بر حذر داشتن شیعیان از ادعای مشاهده همانا نگرانی از گمراهی ایشان است که مطمئنا گمراهی با ادعای سفارت از احتمال بیشتری بخوردار است تا ادعای دیدن.

💠قرینه ی سوم

روایاتی بر امکان دیدن امام زمان عج در زمان غیبت کبری دلالت دارد از آن جمله:

عن اسحاق بن عمار٬ قال ابوعبدالله علیه السلام: للقائم غیبتان٬ احداهما قصیرة و الأخری طویلة٬ الغیبة الأولی لایعلم مکانه فیها الا الخاصة من شیعته و الأخری لایعلم بمکانه الا الخاصة من موالیه.(الکافی ج ۱ ص ۳۴۰)

4⃣1⃣جمله مذکور در روایت سور دارد(،در علم منطق به قضیه که کلیه یا جزیه بودن آن با لفظ کل یا بعض و یا مهما و کلما مشخص است قضیه ی مسوره می گویند و مقصود از سور همان کل و بعض است) چرا که سور جمله ی شرطیه کل یا بعض نیست بلکه سور آن «کلما٬ متی٬ من و مانند اینها! است که در این جمله کلمه «من» آمده است که دلالت بر کلی بودن قضیه می کند.

بنابراین هر کس که ادعای سفارت در زمان غیت کبری بکند دروغگو است.

عجیب است که مدعی امامت و عصمت چنین اشتباهی می کند و عالم به قرآن و تورات و انجیل در مساله ای منطقی چنین گافی می دهد.

نکته دیگر اینکه بر فرض اینکه قبول کنیم که بعضی از افراد مدعی سفارت صادق وبعضی دیگر دروغگو باشند٬ دلیل بر راستگویی احمد اسماعیل چیست؟!

5⃣1⃣این روایت با روایات یمانی سرناسازگاری ندارد و متناقض با آنها نمی باشد چرا که:

❇دلیلی بر سفیر بودن یمانی وجود ندارد

❇حرکت یمانی بعد از صیحه آسمانی است و حال آنکه در روایت مذکور. مدعی سفارت قبل از صیحه آسمانی دروغگو است.

6⃣1⃣ماجرای شیخ طوسی به معنای سفیر بودن ایشان نیست همانگونه که خود شیخ در بعضی کتب خود سفارت در زمان غیبت کبری را نفی کردند.(رجوع شود به الارشاد ج۲ ص ۳۴۰)


#⃣ادعای اینکه او یمانی است.#⃣

روایات کمی از اهل بیت علیهم السلام در مورد مردی یمانی سخن می گویند که با فاصله ی کمی قبل از خروج امام زمان عج خروج می کند٬ روایاتی که مطالبی کم در مورد صفات و حرکت آن مرد بیان کرده اند.

احمد اسماعیل بصری ادعا کرده است که او یمانی است و طبق معمول بر این ادعای خود دلیلی نیاورده است مگر مقداری بیانات بی فایده که خود گمان کرده است این خطابات دلیل می باشند.

در مورد ادعای یمانی بودن ذکر چند نکته لازم است:

1⃣یمانی یمنی می باشد و از آنجا خروج می کند به دو دلیل:

✴معنای متبادر از لفظ یمانی به هنگام استفاده این لفظ٬ «مردی از یمن» است همانگونه که مقصود از «عراقی و حجازی» مردی از این بلاد است.

مگر آنکه قرینه ای در کار باشد که مانع از این معنای متبادر باشد که چنین قرینه ای در مورد یمانی روایات وجود ندارد.

✴بعضی از روایات دلالت دارد که یمانی از یمن خروج می کند٬ از آن جمله:

📖روی الشیخ الصدوق ره فی اکمال الدین: عن محمد بن مسلم قال: یابن رسول الله متی یخرج قائمکم؟

قال: اذا تشابه الرجال بالنساء و النساء بالرجال و اکتفی الرجال بالرجال و النساء بالنساء و رکب ذوات الفروج السروج و قبلت شهادات الزور و ردت شهادات العدول و استخف الناس بالدماء و ارتکاب الزنا و اکل الربا و اتقی الأشرار مخافة السنتهم 


و خروج السفیانی من الشام

والیمانی من الیمن


و خسف بالبیداء و قتل غلام من آل محمد صلی الله علیه و آله بین الرکن و المقام اسمه محمد بن الحسن النفس الزکیة و جائت صیحة من السماء بان الحق فیه و فی شیعته فعند ذلک خروج قائمنا فاذا خرج اسند الظهر الی الکعبة و اجتمع الیه ثلاثمائة و ثلاثة عشر رجلا و اول ما ینطق به هذه الآیة «بقیت الله خیر لکم ان کنتم مومنین»(هود/۸۶) ثم یقول:«انا بقیة الله فی ارضه و حجته علیکم» فلا سلم علیه مسلم الا قال: «السلام علیک یا بقیة الله فی ارضه» فاذا اجتمع الیه العقد و هم عشرة آلاف رجل خرج فلا یبقی فی الارض معبود دون الله عزل و جل من صنم و وثن و غیره الا وقعت فیه نار فاحترق و ذلک بعد غیبة طویلة لیعلم الله من یطیعه بالغیب و یؤمن به»(کمال الدین و تمام النعمة ص ۳۳۱ و کشف الغمة ج۳ ص۳۴۳)

همچین برای مطالعه روایات بیشتر به کتاب فلاح السائل ص ۱۷۰ و کتاب الغیبة نعمانی ص۲۸۶ مراجعه کنید