«انتظار» بال سبز شیعه است و در کنار «شهادت» که بال سرخ آن است٬ پیشرفت و تکامل و پرواز این مکتب را به همراه دارد.

لکن هر کدام از این دو مقوله لوازمی دارد و بایستنی هایی که رعایت کردن آن ها واجب و لازم است و عدم رعایت آن ها موجب می شود که هم «انتظار» و هم «شهادت» از محدوده ی زبان خارج نشوند و فقط لقلقله ی لسان شوند.

عدم عمل کردن به لوازم هریک٬ نه فقط حرکت تکاملی فرد و جامعه ی شیعه را به همراه ندارد٬ بلکه حرکت قهقرایی و رو به عقب و انحراف از مسیر اصلی را به دنبال دارد و ضد ارزش ها را جایگزین ارزش می کند و نباید ها را جای باید ها می نشاند.

با توجه به آن چه گفته شد٬ آسیب شناسی «انتظار» و «جامعه ی منتظر» ضرورت می یابد همچنان که راهنمایی در این مسیر همواره لازم می باشد.

آسیب شناسی انتظار همانطور که باید به صورت علمی صورت پذیرد٬ می بایست در قالب های دیگری از قبیل شعر و داستان و فیلم و ... انجام پذیرد٬ تا هم آنکه خسته و ملال آور نباشد و هم با تلطیف فضا و جو مانع از موضع گیری های تند و گاه نابجا شود.

«سید مهدی شجاعی» در رمان «کمی دیرتر» به آسیب شناسی انتظار و جامعه منتظر پرداخته و با بیانی زیبا و شیوا جامعه ی کنونی - یا بخش اعظم آن را- که خود را منتظر ظهور می نامند به بوته نقد کشیده است.

رمان از آن جا آغاز می شود که در جلسه ای که به مناسبت میلاد حضرت حجت عجل الله فرجه الشریف برگزار شده٬ در آخر جلسه و در میان هیاهو و تکرار جمله ی «آقا بیا٬آقا بیا» جوانی فعل جمله را منفی می کند و با خود دم می گیرد که « آقا نیا٬ آقا نیا».

مجلس متشنج می شود و جوان مورد اعتراض قرار می گیرد و اولین معترض مداح جلسه است که فلان مداح دیگر را متهم می کند که با فرستادن این جوان قصد برهم زدن مجلس او را داشته و ... .

بعد از این ماجرا٬ نویسنده با بیانی زیبا به باطن معترضان و منتظران ظاهری سری می زند و پرده از ظاهر بر می کشد و باطن را نمایان می کند.

در آخر رمان و بعد از ذکر نمونه هایی از منتظران ظاهری٬ مثل ها و تمثال هایی از منتظران واقعی در پیش چشم خواننده به تصویر کشیده می شوند تا او بتواند فاصله ی بین این دو را ببیند و راه و مسیر صحیح انتظار را تشخیص دهد.