مرداب(بعد از مدت ها...اینک، ارتش!)

هو الحق من به پایان خودم نزدیکم... من  همان مردابم که نشسته تنها نه دلش منتظر و نه کسی چشم به راه و نه خود بی تابم... من و درد غربت و شبی بی پایان من به پایان خودم نزدیکم غرق یک اندوهم که سیاه و مشکوک تنِ خونسرد مرا، می بلعد... مرگ در یک قدمیست ترس، نفس تنگ و خبیث، پی یک هشدار است که بلرزاند تنِ منحوس مرا و شرارت، چه پلیدانه پیِ یک نگاه کج من می گردد من همان مردابم که فسرده ست تمام تن او و مریض است بندبند دل او... و نه از مرگ نه از حزن نه شرارت نه تردید و نه وهم با کی
lvnhf(fun hc lnj ih...hdk;T hvja!)