تلاقی بشکوه مه و معمایی
تراکم همه ی رازهای دنیایی

به هیچ سلسله ی خاکیان نمی مانی
تو از کدامین، دنیای تازه می آیی؟

عصیر دفتر «حافظ»؟ شراب شیرازی؟
چه هستی آخر؟ کاین گونه گرم و گیرایی؟

تو از قبیله ی سوزان آتشی شاید
چنین که سرکش و پاک و بلندبالایی

مرا به گردش صد قصّه می برد چشمت
تو کیستی؟ ز پری های داستان هایی؟

شعاع نوری، بر تپه های روشن موج
تو دختر فلقیّ و عروس دریایی

نسیم سبزی، از جلگه های تخدیری
گل سپیدی، برآب های رویایی

فروغ باری، خون نظیف خورشیدی
شکوهمندی، روح بزرگ صحرایی

تو مثل خنده ی گل، مثل خواب پروانه
تو مثل آن چه که ناگفتنی است، زیبایی

چگونه سیر شود چشمم از تماشایت؟
که جاودانه ترین لحظه ی تماشایی.


#حسین_منزوی

دلت چه شد که از آن شور و اشتیاق افتاد؟
چه شد که بین تو و من چنین نفاق افتاد؟

زمان به دست تو پایان من نوشت آری
مسیر واقعه این بار، از این سیاق افتاد

دو رودخانه ی عشق من و تو شط شده بود
ولی دریغ که راهش به باتلاق افتاد

خلاف منطق ِ معمول ِ عشق بود انگار
میان ما دو موازی که انطباق افتاد

جهان برای همیشه سیاه بر تن کرد
شبی که ماه ِ تمام ِ تو در محاق افتاد

شکر به مزمزه چون شوکران شود زین پس
مرا که طعم دهان تو از مذاق افتاد

خزان به لطف تو چشم و چراغ تقویم است
که دیدن تو در این فصل، اتفاق افتاد

چه زندگانی سختی است زیستن بی عشق
ببین پس از تو که تکلیف من چه شاق افتاد

پس از تو جفت سرشتی و سرنوشتی من!
غریبواره ی تو، تا همیشه تاق افتاد

تو فصل مشترک عشق و شعر من بودی
که با جدایی تو بین شان طلاق افتاد

هوای تازه تو بودی، نفس تو و بی تو
دوباره بر سرم آوار اختناق افتاد

به باور ِ دل ِ ناباورم نمی گنجد
هنوز هم که مرا با تو این فراق افتاد

#حسین_منزوی

روزها و هفته‌هایم بی‌تو با تقویم چرخیدند
با اگرهای فراوان در امید و بیم چرخیدند

ساعتی بودم مشوّش گاه پیش و گاه پس رفتم
دست‌هایم عقربک‌هایی که بی‌تنظیم چرخیدند

می‌توانستم که باشم من که از تقدیر سر پیچم
در مداری که مه و خوشید با تسلیم چرخیدند

بغض‌هایم ـ غده‌های شوخ سرطانیم ـ بی‌وقفه
بین خشم و چشم من خوش‌خیم یا بدخیم چرخیدند

مثل اخترها به گرد کعبه و کانون خود ـ خورشید ـ
خنده‌ها و اشک‌هایم، گرد تنهاییم چرخیدند

یادهایت خاطرات روشن *تنجیم ذهن من
مثل سیارات در اوراق **«التّفهیم» چرخیدند


ما، پی اینان و اینان در گریز از ما و دور از دست
آرزوها گرد ما چندان که چرخیدیم چرخیدند

#حسین_منزوی

* تنجیم: رصد کردن ستارگان، ستاره‌شماری.
** «التّفهیم لاوائل الصناعة التنجیم» کتابی از ابوریحان بیرونی در علم نجوم و سّیارات.

مجویید در من ز شادی نشانه
من و تا ابد این غم ِ جاودانه

من آن قصه ی تلخ دردآفرینم
که دیگر نپرسند از من نشانه

نجوید مرا چشم افسانه جویی
نگوید مرا قصه گوی زمانه

من آن مرغ ِ غمگین ِ تنهانشینم
که دیگر ندارم هوای ترانه


ربودند جفت ِ مرا از کنارم
شکستند بال ِ مرا، بی بهانه

من آن تک درختم که دژخیم پاییز
چنان کوفته بر تنم تازیانه -

که خفته ست در من فروغ ِ جوانی
که مرده ست در من امید ِ جوانه

نه دست ِ بهاری نوازد تنم را
نه مرغی به شاخم کند آشیانه


من آن بی کران ِ کویرم که در من
نیفشانده جز دست ِ اندوه، دانه

چه می پرسی از قصه ی غصه هایم؟
که از من تو را خود همین بس فسانه-

که من دشت ِ خشکم که در من نشسته است
کران تا کران، حسرتی بی کرانه...

#حسین_منزوی

سیاه چشم! به چشم کرم ببخش مرا
ترا به چشم سیاهت قسم ببخش مرا

مرا به خبط و خطای زبان و دست مگیر
به مروه و به صفای دلم ببخش مرا

اگر به زیب و فَر ِ شادی ام نمی بخشی
به شأن و شوکت اندوه و غم ببخش مرا

به ماه -پولک سیمین شاه ماهی شب
به آفتاب -گل صبحدم ببخش مرا

به خاطر غم بسیار اگر نمی بخشی
برای شادی ِ بسیار کم، ببخش مرا

به رمزپروری خاتم سلیمانی
به رازگستری ِ جام جم ببخش مرا

مرا که مرده ام از لطفِ خویش احیا کن
دوباره هستی بعد از عدم ببخش مرا!

هزار مرتبه بخشیده ای مرا، باری
بدین هزار و یکم باز هم ببخش مرا

#حسین_منزوی

بانوی من که چشم فرو بست خواب را
در خواب خود به بند کشید آفتاب را

می بیندش خیال که از راه می رسد
تن پوش کرده پیرهن ماهتاب را

همچون نگین به حلقه ی سیمین صورتش
از لب سوار کرده عقیق مذاب را

بر شانه هاش ریخته آوار موج را
بر سینه هاش بسته چراغ حباب را

با ناز می خرامد و در خیل ِ ماهیان
بیدار کرده وسوسه ی پیچ و تاب را

رفتارش از طراوت و لبخندش از صدف
جان داده داستان پری های آب را

می گویمش به زمزمه: می در میان خوش است،
شاید که رام خود کند این التهاب را

می گویدم به وسوسه: نه! بوس خوشتر است-
زین لب! که مست می کند این لب شراب را!

پرسیدمش: چگونه و کی صبح می شود؟
چشمی ز هم گشود به نرمی جواب را...

#حسین_منزوی

هزار درد مرا، عاشقانه درمان باش
هزار راه مرا، ای یگانه پایان باش

برای آنکه نگویند، جسته‌ایم و نبود
تو آن‌که جسته و پیداش کرده‌ام، آن باش

دوباره زنده کن این خسته ی خزان زده را
حلول کن به تنم جان ببخش و جانان باش

کویر تشنه‌ی عشقم، تداوم عطشم
دگر بس است، ز باران مگوی، باران باش

دوباره سبز کن این شاخه‌ی خزان زده را
دوباره در تن من روح نوبهاران باش

بدین صدای حزین، وین نوای آهنگین
به باغ خسته‌ی عشقم، هزاردستان باش

#حسین_منزوی