ما حادثه کربلا را یکبار به چشم مصیبت نگاه می کنیم و همه چیز هم تویش هست ها ، بد نیست ؛ یعنی ما از همان بعد هم حادثه کربلا را هرگز نفی نمی کنیم بلکه اثبات می کنیم،خیلی هم برای ما برکت داشته، آن جنبه عاطفی قضیه است.

امام حسین کی بود؟ چرا کشته شد؟ کی ها کشتنش؟ دنباله ی این کشته شدنها چی بود؟ و همه این چیزها .

یکبار به چشم زنده شدن اسلامی که داشت می مرد بوسیله این خون و بوسیله این شهادت . وقتی به این دیدگاه نگاه می کنید اصلاً یادتان می رود که یک فاجعه انجام شده . توجه می کنید؟

اصلاً یادتان می رود که یک شخصیتی مثل امام حسین کشته شده ، از دنیا رفته . چون آن به قدری جنبه مثبت بزرگی است که همه این جنبه های منفی قضیه را می پوشاند ، و این همان چیزی است که ابن طاووس – که لابد شنیده اید – می گوید که (( اگر نبود که این سوزها و دردها و مصیبت ها و اینها وجود داشت ، ما در روز عاشورا لباس نو می پوشیدیم و آن را یکی از عیدهای خودمان اعلام می کردیم )).

این همان بعد قضیه است .

به نظر من در تبلیغاتی که انجام می گیرد روی این بعد قضیه هم انجام بگیرد ، اگر چه ما هنوز حالا حالا ها به ابعاد فاجعه ای این مسأله احتیاج داریم ، لازم است که مردم را توجه بدهیم .به هر حال این بعد را بهش تکیه بکنیم ، ان بعد بسیار با برکتی است ، لذا توی همین مهره هایی که اشاره کردم من خیلی خوب است که روی این قسمت قضیه تکیه بشود یا فرض بفرمائید که اگر پوستری چیزی تهیه می شود ، به این بسنده نشود که از قتلگاه و عکس شهدا چیزی بیاید ، بلکه یک کارهای هنر مندانه جالبی که نشان دهنده آن بعد قضیه باشد انجام بگیرد. آن جریان اصلی و درست اسلام را که همان اسلام فقاهت هست ، این را نشان بدهد که امروز زنده شد و امروز جان گرفت .