به نام خدا
روز جمعه سال ۲۳۲ هجری قمری دنیا لیاقت نوری جهان افروز از خانواده رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را پیدا کرد، در این سال کودکی دیده به جهان گشود که نامش را حسن (علیه‌السلام) گذاشتند، او فرزند امام دهم شیعیان علی بن محمد الهادی (علیه‌السلام) بود که نام مادر بزرگوارش حدیثه است. همان مادری كه بعدها پس از شهادت فرزندش نقطه اتكا و امید شيعيان در آن مقطع بحراني و حساس بود. [۱]
آن حضرت در سن ۲۰ سالگی به امامت رسید و به دلیل سکونت اجباری در محله عسكر در سامرا به لقب عسكري مشهور شد. [۲] دنیای تاریک از ظلم خلفای عباسی نتوانست واسطه فیض الهی را تحمل کند و لذا در سن ۲۸ سالگی با زهر حضرت را به شهادت رساندند.

ویژگی‌های امام حسن عسکری (علیه‌السلام):
۱: نماز با حضور قلب: شاید نماز خواندن برای همه افراد آسان باشد ولی حضور قلب که در واقع روح نماز است از هر کسی ساخته نیست و رسیدن به آن تمرین بسیار می‌طلبد، تقوا و پاکی از گناه و تسلط بر افکار لازمه رسیدن به حضور قلب در نماز می‌باشد، اما امام حسن عسکری (علیه‌السلام) با تقوای بسیار بالایی که داشت در نماز تمام توجه‌اش به خالق یکتا بود به حدی که سید بن طاوس در این باره می‌گوید:
«امام عسکری (علیه‌السلام) در نماز با حضور قلب و تمام وجودش متوجه خداوند جهان آفرین و حیات‏بخش می‏‌شد و تا وقتی که در حال نماز بود، به کاری از کارهای دنیا نمی‏‌پرداخت و خوشحال نمی‏‌شد.» [۳]

۲: سجده‌های طولانی: سجده نزدیکترین حالات انسان به خداوند سبحان است، سجده یعنی خضوع و خشوع در مقابل خداوند سبحان، سجده نشانه‌ای از عشق انسان به خداوند سبحان است، سجده‌های طولانی یکی از حالات امام حسن عسکری (علیه‌السلام) است، به طوی که محمد الشاکری یکی از یاران امام در این خصوص می‌گوید:
«امام عسکری (علیه‌السلام) در محراب عبادت می‌‏نشست و به سجده می‏‌رفت و من می‏‌خوابیدم و بیدار می‏‌شدم در حالی که حضرت هنوز در سجده بود.»[۴]

۳: تلاوت و زمزمه آیات قرآن: تلاوت کلمات نورانی قرآن کریم، روح و جان انسان را پرورش داده و به آرامش می‌رساند، قرآن کریم همچون چشمه زلالی است که دل‌های عاشق را از هر گونه آلودگی پاک می‌کند، مردان خدا به تلاوت آیات وحی علاقه بسیاری داشتند همان گونه که در حالات امام حسن عسکری (علیه‌السلام) تلاوت و زمزمه کلمات حق بیان شده است به طوری که ابن عماد حنبلی می‌گوید:
«امام عسکری (علیه‌السلام) آیات قرآن را درباره وعده به پاداش و وعید از عذاب، زمزمه می‌‏کرد.» [۵]
....................................
پی نوشت‌ها:
[۱]. «و كانت من العارفات الصالحات و كفي في فضلها انّها كانت مقرع الشيعة بعد وفات ابي محمد» قمی، عباس، انوار البهية، ص ۱۵۱.
[۲]. «سمعت مشايخنا رضي الله عنهم يقولون إن المحلة التي يسكنها الامامان علي بن محمد و الحسن بن علي (ع) بسر من رأي كانت تسمي عسكر فلذلك قيل لكل واحد منهما العسكري.» شیخ صدوق، محمد بن علی، علل الشرائع، ج ۱، ص، ۲۴۱.
[۳]. «کان الامام الحسن (علیه السلام) یتجه فی صلاته بقلبه و مشاعره نحوالله خالق الکون و واهب الحیاة فلم یشمر و لم یحفل بای شأن من شؤون الدنیا مادام یصلی.» طبسی، محمدجواد، حیاة الامام العسکری، ص ۳۴.
[۴].«كَانَ يَجْلِسُ فِي الْمِحْرَابِ وَ يَسْجُدُ فَأَنَامُ وَ أَنْتَبِهُ وَ أَنَامُ وَ هُوَ سَاجِدٌ.» طوسی، محمّد بن الحسن، الغيبة طوسي، ص ۲۱۵.
[۵]. «يترنّم بايات القرآن في الوعد و الوعيد.» ابن العماد الحنبلي، عبد الحي بن أحمد، شذرات الذهب، ج ۲، ص ۱۲۸.
http://www.welayatnet.com