مرحله دوم:وحدت بین شیعه و سنی



این فقیه عارف کسی که وحدت مسلمانان را نخواهد مسلمان نمی دانند که ظاهرا مقصود حکم ارتداد نمی باشد بلکه علامتی است برای نفاق.



ایشان می فرمایند:



کسی که وحدت مسلمانان را نخواهد٬ مسلمان نیست. ائمه ی ما علیهم السلام در نماز جماعت آنان شرکت می کردند٬ به جهت اتحاد مسلمانان.»ص ۲۰۶



ایشان ایجاد اختلاف بین شیعه و سنی را نقشه ای استعماری می دانند و ملاک مهم اتحاد را محبت اهل بیت علیهم السلام معرفی می نمایند.



«اختلاف بین شیعه و سنی یک مسأله ی استعماری است. مساله ی مهم٬ دوستی اهل بیت علیهم السلام است که فریقین بر آن اتفاق دارند. مسلمین در حال حاضر٬ در این باره اختلاف و مشکلی ندارند.



گذشتگان آنان که در ابتدای کار بوده اند٬ اگر دوست بوده اند ... و الا حسابشان با خداوند متعال است. البته حساب وهابی ها و مبغضین اهل بیت علیهم السلام جداست.» ص۲۰۶



«دشمنان اسلام٬ در گیری بین اهل اسلام را غنیمت می شمارند. جنگ بین اخوین(دو برادر) می اندازند تا بر هر دو غالب شوند. بین شیعه و سنی جنگ می اندازند تا بر هر دو٬ غلبه کنند.»ص ۲۰۶



حضرت آیت الله بهجت رحمه الله٬ نمونه ی روشنی از این اتحاد را در زمان معاصر بیان می کنند که البته دلیل عدم نتیجه گرفتن از این اتحاد را مشکل دیگری که خیانت و رشوه گیری می باشد٬ معرفی می کنند.



« به یاد دارم در نهضت عراق علیه انگلیس٬ می گفتند: در مجالس روضه خوانی٬ از طرف دولت عثمانی هم شرکت می کردند. با این که معمولا سنی بودند. روزی جمعیت٬ در خانه ی مرحوم حاج حسین مازندرانی در کربلا جمع شده بودن؛ زیرا کربلا در تقسیمات دولتی نسبت به نجف مرکزیت داشت(بعد از میرزا محمد تقی شیرازی)٬ خطیبی از اسلامبول آمده بود و مردم را علیه انگلیس تحریض و تشویق می کرد. آن خطیب در ضمن سخنرانی رو کرد به آقای حاج حسین و گفت:«امروز٬ تو ابوبکر و عمری! مردم باید از شما متابعت کنند» یعنی در آن روز٬ هیچ فرقی بین شیعه و سنی در جهت دفاع از دولت عثمانی و جنگ با انگلیس نبود و هر دو فرقه(شیعه و سنی) علیه کفر٬ باهم متحد و برادر بودند.»ص ۲۰۷



«از عجایب٬ این که در جنگ انگلیس و عثمانی٬ قوی ترین دولت روی زمین یعنی دولت عثمانی٬ مغلوب ضعیف ترین دولت ها یعنی انگلیس شد٬ با اینکه امثای آقای سید محمد کاظم یزدی و آقای شیخ الشریعه ی اصفهانی و آقا میرزا محمد تقی شیرازی-که از معاریف(شناخته شدگان) علما بودند- و نیز دیگر علما٬ وارد جنگ شدند و بدین ترتیب٬ علمای شیعه «یدا واحدة»(یک دست) از دولت عثمانی٬ علیه انگلیس حمایت کردند. با این همه٬انگلیس با رشوه و حیله و فریب و وعده و وعید به رؤسا و فرماندهان٬ غالب شد و در حقیقت٬ هیچ بر همه چیز غلبه کرد! و سرانجام گفتند: «ظفرنا علی اعظم قوة عسکریة فی العالم»(بر قویترین نیروی نظامی در عالم پیروز شدیم). باز هم ما خوابیم و نفهمیدیم چگونه از راه رشوه٬ افرادی را خریداری نمودند و برما غلبه کردند!»ص ۲۰۷



در بیانات فوق باید به نکته ای دقت کرد و آن٬ این است که دولت انگلیس توانایی غلبه بر قوای متحد اسلام را پیدا نکردند مگر با ایجاد تفرقه و تشتت بین نیروهای مسلمان.



اتحاد مزبور نه فقط از جانب دولت عثمانی سنی به دلیل نیازی که داشت٬ رعایت می شد٬ بلکه از جانب علمای شیعه که از طرف دولت عثمانی در مواردی محصور بودند و مورد ستم قرار می گرفتند٬ مورد تایید و تاکید قرار می گرفت.



«از آقا سید محمد کاظم یزدی٬ سؤال کردند که لشکر عثمانی هنگام شکست و هزیمت٬ یک صندوق پول و اسلحه و مهمات باقی گذاشته اند٬ آن را چه کنیم؟



ایشان فرمودند: باید آن را نگه دارید و به اسلامبول بفرستید.



بزرگان ما تا این حد در وحدت اسلامیه ی میان شیعه و سنی می کوشیدند٬ با آن همه درددلی که از دست ظلم و ستم دولتمردان عثمانی داشتند.»ص ۲۰۸