ساعت دارد به حوالیِ نیمه شب
نزدیک می شود

چشم هایش روی سطرهای کتابِ
روانشناسیِ رشدِ
لورا برک قدم می زنند

فکرش اما

دقیق نمی داند
فکرش حوالی کدام سوال

از سوال های ناتمامِ ذهنش، راه می رود.

وعده ی دیدار به آخر می رسد

سپیدی گیسوی سرد ِ روزگار

به هم بافته می شود طره های سبز ِ خیال

در انتظار ِ ناز ِ شکوفه های گیلاس

به میعاد گاه می رود

هرگاه که دلتنگ ِ آغوش ِ رویای تو می شود...!!!

وعده گاه ِ او  لبه ی تیغ ِ تیز ِ ماه ِ سفید ِ
روز آفتابی

پشت ِ ستیغ ِ سربلندی
آنجا که رویایش

به جوش می آورد،
خون ِ لخته در رگانش را

و انجماد ِ حقیقتش ِرویای با تو بودن  –آئینه ای وهمناک

رویای با تو بودن 
چه سهمگین صعودی خواهدبود

چه باید کرد با سقوطی
که از پس می آید

آری دردی دارد
بی تو بودن باید فنا شود

بر لبه ی این تیغِ دو دم

تا زنده ی ِ با تو بودن باشد...

باران

خودش را می زند به در و دیوار و پنجره

خودش را محکم می زند

به تمامِ خیابان های شهر

به تمامِ کوچه ها . . . خانه ها

و او همچنان تنها و ارام در ازدحام و شلوغی ذهنش..!!