به نام خدا
سوال: پسری 31 ساله هستم، که 5 ماه پیش از دختر مقید و با نجابتی که وارد شرکت ما شده است خواستگاری کرده‌ام... شب قبل از بله برون ایشان را برای افطاری دعوت کرده و بعد از آن به پارک رفتیم و مشغول صحبت شدیم، من به خاطر علاقه شدیدی که به ایشان داشتم به او ابراز علاقه کرده و دستش را گرفتم ولی او سرش را پایین انداخت و لبخند هم نزد... اکنون من از کرده خود پشیمان هستم که چرا دست نامحرم را گرفته ام اما از او نیز دلزده شده ام که چرا واکنش منفی از خودش نشان نداد... لطفا راهنمایی کنید.

پاسخ: ازدواج یکی از مهترین مراحل زندگی هر انسانی می باشد، همسر در زیبایی و زشتی انسان نقش به سزایی دارد تا جایی که در روایات همسر را به گردنبد تشبیه کرده اند، امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «زن همانا گردنبند است، نیک بنگر که چه گردنبندی را به گردنت آویزان می کنی.» (بحارالانوار، ج 100، ص 233)
خوب است که شما به این نکته مهم و اساسی دقت داشته و نسبت به آن این همه حساسیت دارید اما در نظر داشته باشید که اولا همه انسان‌ها ممکن الخطا هستند و احتمال انجام کار اشتباه در اعمال و رفتارشان وجود دارد همان طور که خود شما با حساسیتی که به نامحرم داشته اید در پرتو احساسات آن را فراموش کرده و دست نامزدتان را قبل از محرمیت گرفته اید و با او احساسی سخن گفته اید، به خاطر همین خداوند سبحان درِ توبه را باز گذاشته است. ثانیا شاید ایشان آن لحظه در سایه سخنان و احساسات شما آمادگی ذهنی برای کشیدن دست و یا واکنش منفی نداشته است و یا حتی واکنش منفی را باعث رنجش شما که به نوعی همسر آینده‌اش محسوب می‌شدید دانسته و به اشتباه کار را تمام شده می‌دانست، ثالثا انداختن سر به زیر و لبخند نزدن که لازمه سخنان و رفتار شما می باشد (اگه برایش مهم نبود لبخند میزد و سرش را پایین نمی انداخت) خودش نوعی واکنش منفی می باشد که این خانم از خود نشان داده است.

پی نوشت:
مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، چاپ دوم، انتشارات دار إحیاء التراث العربی، بیروت، 1403 ق.‌